Forum Fanklubu Niewiadówek (i nie tylko)

Artur, gdybyś chciał pogadać, zapomnieć na chwilę lub poprostu posiedzieć w towarzystwie i nic nie mówić to "ślunzoki" są do dyspozycji!
Nie powiem, że wiem co czujesz bo nie wiem ale moja wyobraźnia nie potrafi tego ogarnąć...
Trzymaj się chłopie! Masz dziewczynki i bądź dla nich ostoją!

Artur, od pierwszego postu w tym temacie myślami jesteśmy z Tobą. Naprawdę! Tak jak nie wiem co czujesz tak też nie wiem co napisać, bo co mądrego można napisać w takim momencie. Wiem, że życie nie raz Cię przeczołgało i mam nadzieję, że tym razem też dasz radę. Masz dzieci, masz dla kogo żyć i dla nich teraz musisz być. Trzymaj się.

W pierwszej chwili są wszyscy, wspierają, potem człowiek zostaje z tym sam. Musisz dać sobie z tym radę, przetrzymać, znaleźć motywację do życia, choć może teraz wydaje się to niemożliwe ciemność minie. Trzymaj się, bądź twardy, nie daj się mrokowi.
Przeczekaj.
Wiem że to frazesy, nie mogę inaczej pomóc.
Na pewno masz dla kogo żyć, więc przetrwaj to.

"Śmierć nie jest końcem wszystkiego.
Przeszedłem tylko do sąsiedniego pokoju... Nadal jestem sobą...
I dla siebie jesteśmy tym samym, czym byliśmy przedtem.
Zatem nazywaj mnie wciąż moim imieniem, mów do mnie, jak zawsze...
Nie zmieniaj tonu głosu, nie rób poważnej i smutnej miny.
Śmiej się, tak jak dawniej robiliśmy to razem...
Uśmiechaj się, myśl o mnie, módl się za mnie...

Niech moje imię będzie wciąż wymawiane, ale tak, jak było zawsze - zwyczajnie i
bez oznak zmieszania.
Życie przecież oznacza to samo, co przedtem, jest tym samym, czym zawsze było...
Żadna nić nie została przerwana...
Dlaczego więc miałbym być nieobecny w twoich myślach tylko dlatego, że nie
możesz mnie zobaczyć?
Czekam na ciebie bardzo blisko... Tuż-tuż...
Po drugiej stronie drogi.
..."

Ten wiersz pochodzi z książki Magdaleny Krzeptowskiej.

Chciałbym nakreślić coś mądrego ale nie potrafię, Artur trzymaj się jesteśmy z Tobą.